Toen ik 14 was kreeg mijn oma de diagnose uitgezaaide borstkanker, ongeneeslijk ziek. Dit had een grote impact op mij. Ik werd hierdoor een echte hypochonder. Als ik bijvoorbeeld ergens aan de linkerkant van mijn lijf iets voelde, wat ik aan de rechterkant niet voelde, dacht ik meteen dat ik kanker had. Als mijn oma op een stoel had gezeten, wilde ik daar niet gaan zitten, bang dat ik het zou overkrijgen van haar.
Ook de letterlijke ineenstorting van mijn moeder, toen zij dit nieuws via de telefoon hoorde, liet een diepe indruk na. Haar wanhopige gehuil en gejammer, kan ik me nog levendig voorstellen.
Hierdoor raakte ik al als prille tiener, uitermate geïnteresseerd in mensen en hoe zij in elkaar zitten. Hoe zij omgaan met situaties die zich voordoen in hun leven. En hoe ze zich verhouden in relatie tot anderen.
Ik wilde weten hoe de ziekte van mijn oma zo’n grote impact kon hebben op mij en mijn moeder. En hoe anderen omgaan met moeilijke dingen in hun leven. Tot diep in de nacht las ik waargebeurde verhalen van mensen die heftige dingen op hun pad kregen. En hoe zij zich daar dan doorheen worstelden. Hoe dit vaak een énorm keerpunt werd in hun leven…
14 jaar later…
Op mijn 28, ik was precies 6 maanden zwanger, werd ik gebeld met de boodschap, dat een vriend van mij plots overleden was. Jong én gezond, vol in het leven, en de volgende dag kan het plots voorbij zijn…
Zomaar dood in 1 seconde…
Weer werd ik met de dood geconfronteerd. Dit was de start van jarenlange paniekaanvallen, angst voor de dood én voor het leven, en langdurige depressieve periodes.
Doodsbang was ik voor de dood én bang om niet àlles uit het leven te kunnen halen. Met zulke heftige gevoelens dealen had ik nooit geleerd, ik was me er ook niet bewust van, wat hieronder allemaal verscholen lag in mezelf.
Het doosje met onderliggende angsten en pijnen werd in 1 klap opengegooid.
Doodsbang was ik voor de dood én bang om niet àlles uit het leven te kunnen halen. Dealen met angsten had ik nooit geleerd, was me ook niet bewust, wat hieronder allemaal verscholen lag in mezelf.
Niet goed genoeg
Het niet alleen kunnen
Niets waard zijn
Wat heb ik eigenlijk te brengen hier…
Dit was voor mij de start om me te gaan verdiepen in allerlei innerlijk werk. Jarenlang stortte ik mij er helemaal op. Mentaal kreeg ik op die manier een heel goed idee hoe mijn psyche in elkaar zat, de theorie was me uitermate duidelijk. Maar waarom kreeg ik het toch nooit écht omgezet in de praktijk van mijn dagelijks leven? Waarom kwam ik niet écht af van mijn angststoornis en mijn depressieve episodes?
Uiteindelijk werd mij duidelijk dat zolang ik ‘de controle’ probeerde te houden, er niets wezenlijks zou veranderen in mijn leven.
Pas toen ik de beslissing nam dat ik, ondanks de angst voor het onbekende, tòch de teugels zou moeten laten vieren. Toen kon ik eindelijk de controle over hoe mijn leven ‘moest’ zijn, gaan loslaten.
Nadat ik deze horde had genomen, kon ik me beginnen openen voor de volgende gedachte:
Ok, dit is niet het leven waar ik gelukkig van word, zal ik eens gaan onderzoeken, van welke dingen ik wél blij zou kunnen worden, zonder al helemaal te hoeven weten hoe ik dat dan in mijn leven zou kunnen inbrengen…
Al snel besefte ik dat ik daarvoor eerst het contact met mijn lijf moest herstellen.
Ik leerde werkelijk voelen én luisteren wat daar gebeurt. En gaandeweg begon ik meer en meer te begrijpen wat mijn lijf me probeert te vertellen.
Mijn lijf werd mijn gids, voor een leven dat steeds meer bij mij past.
Het maakt de richting duidelijk, ik hoef alleen maar op te merken dat het me wat wil vertellen, en telkens de beslissing maken of ik er op dat moment ook al naar wil handelen. Gaandeweg leer ik er, elke dag nòg meer op vertrouwen, dat mijn lijf het wel weet. Het geeft wel aan welke volgende stap ik dan weer mag nemen. Zonder me te sterk te focussen op hoe het resultaat er precies uit moet zien.
Zo creëer ik, afgestemd op mijn lijf, m’n eigen leven in-tune met mezelf.